1/24

Και κάπως έτσι άρχισε η επιχείρηση 24 εβδομάδες μέχρι τον Μαραθώνιο. Λίγα χιλιόμετρα προς το παρόν, βρήκα και την ευκαιρία να ξεκινήσω να τρέχω πρωί πρωί με την αυγούλα (ή να κάνω jogging για να μην με μαλώνει και ο Stuart Heritage της Guardian) καθώς το καλοκαίρι έφτασε, και με το που βγαίνει ο ήλιος γίνεται η κατάσταση κάπως έτσι. 

Και έτσι:

Και ενίοτε καθώς οι αδυσώπητες ακτίνες του ήλιου κάνουν αντανάκλαση στον ιδρώτα, έτσι:

(οκ, σόρυ, για αυτό το τελευταίο)

Οπότε καλύτερα από τα άγρια χαράματα κι ας γλαρώνω το βράδυ κατα τις 9. #nolifer

Το ρεζουμέ. 

(σε άλλα νέα, ακόμη δεν έχω τολμήσει δημόσια εμφάνιση με το sweatband) 

Μάνα θα πάω Μαραθώνιο.

Σε μια στιγμή επιβλητικού YOLO το πήρα απόφαση πριν λίγες μέρες. Ρύθμισα το απλικέησιο, του βαλα την ημερομηνία 9 Νοεμβρίου και μου βγαλε προπονητικό πρόγραμμα 24 εβδομάδων. 24 εβδομάδες  από σήμερα. Καθώς σήμερα ξεκινά επίσημα η προετοιμασία μου για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Θα είναι 24 δύσκολες εβδομάδες και υπόσχομαι πολλή γκρίνια.  Αλλά για την ώρα ας εορτάσουμε την έναρξη της προπονητικής σεζόν με ένα γκιφ!!!1!1  (μέχρι να πεθάνω γκιφ θα το λέω, το τζιφ είναι για τους φλώρους) 

Να τερματίσω. να τερματίσω υγιής. να τερματίσω υγιής χωρίς πολύ περπάτημα. Να τερματίσω υγιής χωρίς καθόλου περπάτημα. Αυτούς τους στόχους έχω μόνο. 

Για να δούμε. 

Αλεξάνδρας λίγο πριν την Πατησίων

Ήταν μια γιαγιά στην Αλεξάνδρας, λίγο πριν πιάσουμε Πατησίων και στις δύο περασιές να φωνάζει, να χαμογελά να εμψυχώνει τους δρομείς. Ασταμάτητη και ακούραστη, ακόμα και όταν προσπερνούσαμε την ακούγαμε για αρκετά μέτρα να συνεχίζει ενθουσιασμένη να φωνάζει μπράβο σε όλους έναν προς έναν. Στην πρώτη γύρα την χαιρέτησα και της χαμογέλασα εγκάρδια. Ένιωθα πως φύλαγα όλη μου την ζωή το πιο ζεστό χαμόγελο για εκείνη, άσχετα που το πιο πιθανό να έμοιαζα σα να παθαίνω εγκεφαλικό. 

Συναρπαστικό άγχος από νωρίς το πρωί της Κυριακής το οποίο μου έφυγε φτάνοντας στην αφετηρία στο Σύνταγμα, όπου βρήκα τούτους εδώ από την διαβόητη τρεξιματική μαφία του #1morekm.  Χαλαροί και άνετοι, με παρασύρανε σε μια ψυχολογία εντελώς διαφορετική.

Να φανταστείς τόσο πολύ χαλάρωσα που δόθηκε η εκκίνηση και ούτε που το πολυκατάλαβα και εκεί στα καλά του καθουμένου βρέθηκα να τρέχω τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο. (και τον δεύτερό μου αγώνα. Εβερ. Στην ζωή μου όλη. Θα μου πεις βέβαια ότι όλη μας η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας μπλα μπλα μπλα ζζζζ)

Γενικά μιλώντας καθόλου έτοιμος δεν ήμουν για αυτό. Από τα τέλη Νοέμβρη που ξεκίνησα δεν είχα τρέξει αρκετά για έναν ημιμαραθώνιο. Αλλά ξέρεις, μια ζωή την έχουμε, yolo και τέτοια. Είχα δηλώσει και συμμετοχή και δεν μου έκανε καρδιά να μην πάω και εντέλει όσο μου έβγαινε και του χρόνου έχει ο θεός. 

Ξεκίνησα να τρέχω με την Κανέλα, την Μαίρη και τον Πέτρο για λίγο μέχρι που τους αποχαιρέτησα για να παραμείνω στον δικό μου πρωτάρικο ρυθμό. Και αμέσως μετά βλέπω μπροστά μου τον Χρήστο και εκείνον να τρέχει τον πρώτο του ημιμαραθώνιο. Κολλάω δίπλα του και για 12 χιλιόμετρα τρέξαμε μαζί, σωτήρια 12 χιλιόμετρα ωραίου μετρημένου ρυθμού. 

Μετά τα 12 έμεινα λίγο πίσω, ελάττωσα ταχύτητα να βγει η Β. Κων/νου χωρίς να βγει η ψυχή. 

Στην Αλεξάνδρας για δεύτερη περασιά άρχισε να βγαίνει η ψυχή. Κράμπες συνέχεια και τα πόδια μου τα ένιωθα έτοιμα να ανατιναχτούν να πεταχτεί το άλιεν από μέσα. Περπάτησα κάνοντας κάτι σαν αυτοσχέδιες διατάσεις ή έστω αυτό νόμιζα πως έκανα την δεδομένη στιγμή.  

Θα τα παρατήσω, ασιχτηρ. 

Η γιαγιά της λεωφορου Αλεξάνδρας και στην δεύτερη γύρα εκεί, σταθερή, φώναζε "Λίγο έμεινε, μπράβο, μπορείτε".

Συνέχισα με μοναδικό στυλ χεσμένου τρεξίματος. Την Πατησίων νόμιζα πως την έτρεχα σημειωτόν. 

Μια ανηφόρα έμενε, η Πανεπιστημίου και τότε σκέφτηκα, "κοίτα να δεις που θα τερματίσω". Και ήρθε μια κράμπα επική και γονάτισα. Υπολόγισα πόσα μέτρα έχουν μείνει και αν με παίρνει να τα βγάλω γονυπετής. 

Εντέλει σηκώθηκα, λίγο περπάτημα, λίγο τρεχαλητό βλέπω στα τελειώματα και δικούς μου ανθρώπους, ξέχασα ότι πόναγα τσουπ, τερματισμός!

Από τα ακουστικά μου άκουγα σε άψογο συγχρονισμό το One Moment in Time παράλληλα με τις φωνές της Σοφίας η οποία έξω από τα κάγκελα έτρεχε μαζί μου και ούρλιαζε στα τελευταία μέτρα. Γιατί Αν είναι να το ζήσεις, ζήστο σωστά. Παρά τον δακτυλοδεικτούμενο και αξιοχλεύαστο χρόνο μου (02.46.00) τερμάτισα λοιπόν. 

 23 Νοεμβρίου-4 Μαιου. Couch- Half-Marathon. Και όοοολο αυτό ήταν κάπως σαν αρχή. 

Στο δεύτερο, δύσκολο κραμπούχο πέρασμα από την Αλεξάδρας πλησίασα το καγκελάκι, αγκάλιασα την ακούραστη γιαγιά και εννόησα ευχαριστώ γιατί ούτε να ψιθυρίσω δε μπορούσα. 

10K

Τα βάζω εδώ να τα χαρώ. Μετά από τρεις μέρες πυρετού βγήκα για να ξεπιαστώ με στόχο τα 5. Και έφτασα τα 5 και είπα αφού αντέχω γιατί όχι 6; Στα 6 ζορίστηκα λιγάκι αλλά αποφάσισα πως είναι μια καλή στιγμή για τα 7. Έφτασα στα 7 και στο playlist άρχισαν να παίζουν κομμάτια στα οποία σπάνια φτάνω. Και έδινα παράταση τρεξίματος μέχρι να τελειώσει το ένα κομμάτι, μετά έπεφτε φερ'ειπείν το tonight, tonight των Smashing Pumpkins και σκεφτόμουν καιρό έχω να το ακούσω, μην τα πολυλογώ είπε κάποια στιγμή  η κυρά στο απλικέισιο "nine kilometres" ε, ασιχτήρ τί ψυχή έχει ένα χιλιόμετρο ακόμη, το το πήγα τσούκου τσούκου και άκουσα εντέλει το μαγικό "ten kilometres" την ώρα που η Paula Abdul τα δινε όλα στο Straight Up.

Και θα μου πεις και συ, σιγά τ'αβγά αλλά 10 χωρίς σταματημό χιλιόμετρα είναι αυτά.

Catch Up

Ώπα, όχι δεν τα παράτησα, τουναντίο. Δυο βδομάδες τώρα τρέχω, τρέχω, τρέχω. Καλά, ντάξει, τρέχω και με δουλειά, παιδιά, σκυλιά, αλλά τουλάχιστο μέρα παρά μέρα, θα βάλω τα νέα μου παπούτσια, τα σπέσιαλ αντιιδρωτικά μου ρούχα και θα πάρω τους δρόμους και τα γήπεδα. 

Αλλά να τα πάρουμε τα πράματα ένα-ένα. Πήγα για ψώνια και πήρα παπούτσια από αυτά τα ωραία τα τρεξιματικά. Όλοι οι συμβουλάτορες μου είχαν τονίσει την σημασία του καλού παπουτσιού, αυτού που ταιριάζει με το πόδι, τον σωματότυπο και το στυλ τρεξίματός σου. Ομολογώ πως δεν το πίστευα πως θα έχει τόση διαφορά αλλά κοίτα να δεις που τώρα, μετά το τρέξιμο δεν νιώθω σα να μου βάραγαν τα πόδια, αλύπητα, μικρά ξωτικά. Και τα γόνατα τέλεια, κορίτσια! (και αγόρια). Τελος πάντων σημαντικότατη η επιλογή παπουτσιού και προς το παρόν φαίνεται πως έκανα καλή. 

Αλλά και το όλο μπλιάχουλο με τον ιδρώτα που τόσο με απασχολούσε άρχισε να βελτιώνεται με τα νεα μου μπλουζάκια και σορτσάκια που κάπως ελέγχουν τα ζουμιά. Οκ, ακόμη δεν έχω συνηθίσει πλήρως τα σορτσάκια με το εσωτερικό κολάν και κάπως μου φαίνεται περίεργο το όλο going commando της φάσης αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. 

Ωστόσο ακόμη κωλώνω να φορέσω headband. 

Έτρεξα στο πρώτο μου #1morekm πρόσφατα. Φοβερό και βροχερό. μπορείς να μάθεις τα πάντα εδώ. Εννοείται πως και στο επόμενο στις 22 του μηνού θα δηλώσω παρών.

Κατά τ' αλλα  έχω πλέον τα 5k με σιγουριά και αρχίζω και συχνά  ξεπορτίζω έχοντας ως βάση αυτά.  Σιγάταβγα θα μου πεις αλλά ενάμιση μήνα πριν μόνο με το αυτοκίνητο  ήμανε πρόθυμος να τα διανύσω. Οπότε τώρα αρχίζω και βάζω πλώρη για λίγο πιο μακρυά. Παράλληλα κοιτάζω γενικά για αγώνες 10K μέσα στην Άνοιξη. Και μου σφύριξαν κάτι και για τον ημιμαραθώνιο Αθηνών αρχές Μαίου. Ρε, λες; 

Ανακάλυψα και το πέταλο του Καλλιμάρμαρου που, ντάξει, ένα συνεχές πέρα δώθε είναι αλλά με την Ακροπολη από τη μία, τον Λυκαβηττό από την άλλη και το στάδιο από κάτω, προσφέρει εύκολο και ξεκούραστο τρέξιμο και - κυρίως- τρέξιμο πιο ψυχαγωγικό και από σινεμά. 

Έχω ρίξει το κάπνισμα στα 7-9 τσιγάρα την ημέρα. Εκτός κι αν βγω. Σκέφτομαι λοιπόν να κόψω τις εξόδους. 

Δεν έχω ζυγιστεί αλλά γενικά μου λένε πως έχω αδυνατίσει. 

Πάντως σαν βόδι τρώω ακόμη μιαμ μιαμ. 

Θυσίες.

Τέλεια αυτα τα αντιιδρωτικα ρουχα για τρεξιμο αλλα -παναγιτσαμου- δεν συγχωρούν κανένα λίπος. Έτρεχα ρουφώντας την κοιλια μου :(

— Νταστ Ρόουντ (@dust_road) November 30, 2013

Υγρός για σένα.

Εσεις που τρεχετε και δεν σχηματιζονται λιμνουλες ιδρωτα στο διαβα σας, τι φαση; Πλαστικοποιημενοι ειστε;
— Νταστ Ρόουντ (@dust_road) November 27, 2013