Αλεξάνδρας λίγο πριν την Πατησίων

Ήταν μια γιαγιά στην Αλεξάνδρας, λίγο πριν πιάσουμε Πατησίων και στις δύο περασιές να φωνάζει, να χαμογελά να εμψυχώνει τους δρομείς. Ασταμάτητη και ακούραστη, ακόμα και όταν προσπερνούσαμε την ακούγαμε για αρκετά μέτρα να συνεχίζει ενθουσιασμένη να φωνάζει μπράβο σε όλους έναν προς έναν. Στην πρώτη γύρα την χαιρέτησα και της χαμογέλασα εγκάρδια. Ένιωθα πως φύλαγα όλη μου την ζωή το πιο ζεστό χαμόγελο για εκείνη, άσχετα που το πιο πιθανό να έμοιαζα σα να παθαίνω εγκεφαλικό. 

Συναρπαστικό άγχος από νωρίς το πρωί της Κυριακής το οποίο μου έφυγε φτάνοντας στην αφετηρία στο Σύνταγμα, όπου βρήκα τούτους εδώ από την διαβόητη τρεξιματική μαφία του #1morekm.  Χαλαροί και άνετοι, με παρασύρανε σε μια ψυχολογία εντελώς διαφορετική.

Να φανταστείς τόσο πολύ χαλάρωσα που δόθηκε η εκκίνηση και ούτε που το πολυκατάλαβα και εκεί στα καλά του καθουμένου βρέθηκα να τρέχω τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο. (και τον δεύτερό μου αγώνα. Εβερ. Στην ζωή μου όλη. Θα μου πεις βέβαια ότι όλη μας η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας μπλα μπλα μπλα ζζζζ)

Γενικά μιλώντας καθόλου έτοιμος δεν ήμουν για αυτό. Από τα τέλη Νοέμβρη που ξεκίνησα δεν είχα τρέξει αρκετά για έναν ημιμαραθώνιο. Αλλά ξέρεις, μια ζωή την έχουμε, yolo και τέτοια. Είχα δηλώσει και συμμετοχή και δεν μου έκανε καρδιά να μην πάω και εντέλει όσο μου έβγαινε και του χρόνου έχει ο θεός. 

Ξεκίνησα να τρέχω με την Κανέλα, την Μαίρη και τον Πέτρο για λίγο μέχρι που τους αποχαιρέτησα για να παραμείνω στον δικό μου πρωτάρικο ρυθμό. Και αμέσως μετά βλέπω μπροστά μου τον Χρήστο και εκείνον να τρέχει τον πρώτο του ημιμαραθώνιο. Κολλάω δίπλα του και για 12 χιλιόμετρα τρέξαμε μαζί, σωτήρια 12 χιλιόμετρα ωραίου μετρημένου ρυθμού. 

Μετά τα 12 έμεινα λίγο πίσω, ελάττωσα ταχύτητα να βγει η Β. Κων/νου χωρίς να βγει η ψυχή. 

Στην Αλεξάνδρας για δεύτερη περασιά άρχισε να βγαίνει η ψυχή. Κράμπες συνέχεια και τα πόδια μου τα ένιωθα έτοιμα να ανατιναχτούν να πεταχτεί το άλιεν από μέσα. Περπάτησα κάνοντας κάτι σαν αυτοσχέδιες διατάσεις ή έστω αυτό νόμιζα πως έκανα την δεδομένη στιγμή.  

Θα τα παρατήσω, ασιχτηρ. 

Η γιαγιά της λεωφορου Αλεξάνδρας και στην δεύτερη γύρα εκεί, σταθερή, φώναζε "Λίγο έμεινε, μπράβο, μπορείτε".

Συνέχισα με μοναδικό στυλ χεσμένου τρεξίματος. Την Πατησίων νόμιζα πως την έτρεχα σημειωτόν. 

Μια ανηφόρα έμενε, η Πανεπιστημίου και τότε σκέφτηκα, "κοίτα να δεις που θα τερματίσω". Και ήρθε μια κράμπα επική και γονάτισα. Υπολόγισα πόσα μέτρα έχουν μείνει και αν με παίρνει να τα βγάλω γονυπετής. 

Εντέλει σηκώθηκα, λίγο περπάτημα, λίγο τρεχαλητό βλέπω στα τελειώματα και δικούς μου ανθρώπους, ξέχασα ότι πόναγα τσουπ, τερματισμός!

Από τα ακουστικά μου άκουγα σε άψογο συγχρονισμό το One Moment in Time παράλληλα με τις φωνές της Σοφίας η οποία έξω από τα κάγκελα έτρεχε μαζί μου και ούρλιαζε στα τελευταία μέτρα. Γιατί Αν είναι να το ζήσεις, ζήστο σωστά. Παρά τον δακτυλοδεικτούμενο και αξιοχλεύαστο χρόνο μου (02.46.00) τερμάτισα λοιπόν. 

 23 Νοεμβρίου-4 Μαιου. Couch- Half-Marathon. Και όοοολο αυτό ήταν κάπως σαν αρχή. 

Στο δεύτερο, δύσκολο κραμπούχο πέρασμα από την Αλεξάδρας πλησίασα το καγκελάκι, αγκάλιασα την ακούραστη γιαγιά και εννόησα ευχαριστώ γιατί ούτε να ψιθυρίσω δε μπορούσα.